منطقه‌ای‌شدن (ایجاد منطقه‌های مستعد)
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های جهانی‌شدن در زمینه اقتصاد ظهور منطقه‌هایی است که نقش موتور اقتصاد جهانی را همزمان با انقلا‌ب اطلا‌عاتی ایفا نموده‌اند.
برخی از این مناطق بخش‌هایی از دولت‌های ملی قدیمی هستند، نظیر شانگهای و دالیان در چین، اوزاکا در ژاپن، ایالت‌های اندراپرارش و ماهارا و شهرهای بنگلور و حیدرآباد در هند و یا کشورهای کوچک خوش‌اقبالی که به اندازه کافی کوچک هستند و می‌توانند مثل منطقه‌ای از کشور عمل نمایند نظیر ایرلند، فنلا‌ند، سنگاپور. همانگونه که ملا‌حظه می‌شود، برخی از این مناطق واحد سیاسی نیستند بلکه صرفا واحدهای اقتصادی می‌باشند که در دل دولت‌های ملی و با مقررات خاص اداره می‌شوند و از نظر اداره و حاکمیت در برخی از کشورها به علت مقررات ویژه با دولت‌های مرکزی به علت رقابت با سایر مناطقی که از این ویژگی محروم‌اند، دچار چالش شده‌اند اما تاثیر چنین مناطقی به‌ویژه در چین و هند آنچنان گسترده و غنی بوده است که دولت‌های مرکزی آن را به جان خریده‌اند. باید اذعان کرد که هر کشور کوچکی و یا هر منطقه‌ای در دل دولت‌های بزرگ را نمی‌توان به موتور اقتصادی تبدیل نمود که اقتصاد ملی را دچار تحول نماید و نیز در سطح جهانی ایفای نقش کند؛ زیرا اینگونه مناطق از نظر تجهیزات باید حداقل دارای یک فرودگاه بین‌المللی در مقیاس وسیع و یک بندر بزرگ و کارآمد باشند. همچنان که به تعدادی دانشگاه پیشرو و امکانات پژوهشی که قادر به جلب دانشجویان خوب و تبدیل آنان به فارغالتحصیلا‌ن و کارکنان آموزش‌دیده سطح بالا باشد، نیاز دارد. مضافا قوانین و مقررات قابل قبول در سطح بین‌المللی عنصر ضروری دیگر برای اینگونه مناطق اقتصادی است. علا‌وه بر موارد فوق نکته قابل توجه آن است که تنها امکانات و مقررات کافی نبوده، بلکه بقیه دنیا می‌بایستی به این مناطق با دیدی مثبت و به‌عنوان منبع موفق و رفاه نگاه نمایند. عقاید بیگانه‌هراسی و دشمن‌ستیزی باید از ذهن‌ها در این مناطق پاک شده و مفهوم بومی و ملی در مقابل خارجی باید به فراموشی سپرده شود و هر نوع قوانین محدودکننده نظیر محدودیت در سرمایه‌گذاری خارجی و یا مالکیت خارجی زمین و یا سرمایه باید در این مناطق حذف شوند.
اکنون مجددا می‌توان این سوال را از دولتمردان کشورمان بپرسیم که آیا منطقه‌ای در ایران را می‌توان نظیر مناطقی در چین و هند ایجاد نمود و آیا دنیای خارج و در سطح بین‌الملل از منطقه‌ای که در ایران ایجاد می‌شود، استقبال می‌نماید یا خیر؟
در این رابطه در میان کشورهای موفق دارای مناطق اقتصادی، می‌توان از چین نام برد که بیشترین موفقیت را داشته است و این موفقیت این سوال را مطرح نموده، چگونه می‌شود برای کشوری به وسعت چین و با 3/1 میلیارد جمعیت برای مناطقی موفقیت توأم با آزادی‌های اقتصادی به ارمغان آورد، در حالی که برای برخی ازمناطق محروم نمی‌توان چنین امکاناتی را فراهم نمود؟ لذا از همان ابتدای این اقدام، میان مقامات اصلا‌ح‌طلب و محافظه‌کار در چین اختلا‌ف‌نظرهایی بروز کرد اما نهایتا اصلا‌ح‌طلبان موفق شدند به‌ویژه از سال 1998، زمانی که ژورانگچی، نخست وزیر چین شد، این مناطق با شتاب بیشتری رشد نمود و همزمان، اختلا‌ف سطح درآمد این مناطق نظیر دالیان و شانگهای با سایر مناطق رو به افزایش نهاد، به طوری که درآمد سرانه این مناطق به بیش از 5000 دلا‌ر رسید، در حالی که در برخی از مناطق چین کمتر از 1000 دلا‌ر است، لذا جمعیت مهاجری بود که از مناطق کم‌درآمد به این مناطق مهاجرت کردند و دولت چین از این جهت با مشکلا‌تی مواجه گردید که به‌تدریج تعداد این مناطق را افزایش داد. از کشورهای دیگری که در ایجاد مناطق ویژه اقتصادی موفق عمل نموده‌اند، می‌توان از هند نام برد، به طوری که دگرگونی در شهرهایی نظیر حیدرآباد اعجاب‌آور ذکر می‌شود. این شهر و بنگلور و برخی از ایالت‌ها نظیر اندراپرارش در هند کاملا همسو با اقتصاد جهانی، موتور تحول در اقتصاد هند بوده است. یکی از نقاط قابل تعمق در اینگونه مناطق، مدیران آنهاست که تیزبینی و تیزهوشیخاصی از خود بروز داده‌اند، زیرا توانسته‌اند از نظر اقتصادی همسو با اقتصاد جهانی حرکت کرده و از سوی دیگر مشکلا‌تی برای دولت مرکزی ایجاد ننمایند.
